De Selfie

De laatste tijd zie je steeds meer mensen die een "selfie" maken.  Een foto waar je zo nodig zelf met je grote hoofd voorop moet staan en juist waar de kijker het meest belang bij heeft,n.l. waar is die foto genomen, komt ergens op de achtergrond terecht.  Jammer!

Vaak krijg ik op mijn schermpje van die rare foto's. Ja,mijn kleinkinderen zijn pubers en laten dan zien hoe diep ze in een golf durven,of hoe hoog de glijbaan was. Voor een Oma en Opa vertederend.

Dat wel!  Gisteren waren we op de fotoclub van ons dorp bezig met het bespreken van foto's.

Op een der foto's zagen we een tweetal meisjes die een selfie maakten  er ging een geroezemoes door de zaal wat duidelijk op een afwijzing duidde.  Het enige wat wel enige bespreking waard was,het koppie van een lief gezichtje dat de andere aankeek zo van: "hoe kom ik erop?"  

Mij bekruipt steeds het gevoel bij het zien van een selfie: Wat wil hij/zij mij zeggen.   En ik onderscheid dan twee types.

Type a) iemand die zichzelf erg belangrijk vindt   en type b) die zichzelf minderwaardig vindt.

Als type a) eens goed in de spiegel kijkt,misschien dat de narcistische trekjes wat vervlakken

terwijl type b) eens een cursus : "IK ben IK" zou kunnen volgen.

In het dagblad Trouw zag ik een gemanipuleerde foto van de Turkse president Erdogan, waarop hij een selfie maakte van zijn grijns met op de achtergrond een kist van een gesneuvelde soldaat.

Dat kan dus ook,maar die kant moeten we niet op met die selfies. 

Mag ik een tip geven?  Maak van de overweldigende natuur een groot overzicht en wil je er persé op?

Vraag iemand die je fotografeert maar dan als onderdeeltje van de plaat.  Komt sympathieker over.

Toch geloof ik dat de selfie-rage ooit weer over gaat........dus wees er snel bij.....voor je archief?

                                                                                                                             Wim