Majesteit-Hoogtevrees-Theetjedrinken
Het was de derde dinsdag in september. Onze clubavond dus. Daar wilde ik naartoe. Al dat nabeschouwen over de troonrede op TV zal me een worst zijn.
Wat wel leuk was, was de rit van onze Majesteit door Den Haag, voor haar wel leuk. Deze keer met een omweggetje of was het een sluiproute?
Toen ze instapte in haar gouden sleurhut voor het paleis Noordeinde hoorden wij het Wilhelmus, eerste couplet. Op het Binnenhof bij de Ridderzaal hoorde ik weer het Wilhelmus, zesde couplet? Maakt niet uit, het was dezelfde melodie, wat me wel opviel, dat de muzikanten allemaal tegelijk begonnen en ook allemaal tegelijk stopten met spelen, maar dat was de schuld van de dirigent.
Wat me ook opviel, dat onze Majesteit ouder is geworden, als ze mij gezien had, dan dacht ze dat ook van mij. Zo mijmerend zie ik haar nog als jonge vrouw, dat is al vele jaren geleden, dat we samen een kopje thee kregen ingeschonken door een livreier.
Hoe dat kwam?
Nou lees verder! Pakweg vijfendertig jaar geleden werd er op een scheepswerf een nieuwe ferry gebouwd voor de oversteek Hoek van Holland –Harwich.
U raadt het al, de naam: De prinses Beatrix.
Nu was een filmvriendje van mij, ene Fred, die als directeur van een verzekeringsmij. het hele project had verzekerd.
“Joh Wim”zei hij”heb je zin en tijd om de tewaterlating te filmen”?
Leek me leuk.
Op die en die dag, daar en daar, om zo en zo laat.
Gelukkig had ik die middag lesvrij, dus toog ik richting Sliedrecht.
Fred filmde ook, maar ik kon hem niet zien, want hij moest op het podium bij HKH staan.
Op de kade had men een ca. 15 meter hoge stelling gebouwd met bovenop een plateau voor de pers, vijf trappen opgezeuld en we stonden daar met ongeveer 12 fotografen en filmers. De hele stelling ging langzaam heen en weer, als iemand maar een voet verzette. We hadden allen een ruime plaats aan een soort reling.
Nou, onze KH betrad met gevolg het podium, klom achter een catheder waarop een fles champagne ( of was het spuit-prikkel-belletjeswijn van Aldi?)
Ik zwaaide vanaf mijn hoge positie naar Fred, maar of hij me zag of niet, of mocht hij niet uit zijn rol vallen? Wel had ik een mooi zicht op het gezelschap. Ja, daar ging de fles!!. Bingo! In één keer raak. Ik hield de hijskranen van werf stil in beeld en langzaam gleed de boot er voor langs. Mooi plaatje vond ik zelf, met de camera volgde ik de stegen gedurende enkele minuten, maar oh wee! De scheepswand, die eerst drie meter voor mij stond, was nu weg en ik keek in de lege holle ruimte van het dok, angst, schrik, ellende overviel me, m’n maag draaide en mijn kuiten werden zo slap als vaatdoeken. Wat een hoogte. Tot overmaat van bijna doodgaan stormden alle persjongens de trappen af, ik haalde diep adem, de stelling schommelde, ik keek tussen mijn voeten door, waaronder een pijlloze diepte te zien was door de mazen van het gaasachtige vloertje. Als laatste man daalde ik de trappen af, met kletsnatte zweethanden, dus ook geen grip meer op de leuning. Nu weet ik wat hoogtevrees is.
Fred wachtte me op en we gingen naar een hal, waar de pers enkele hotemetoten kon interviewen en het één en het ander kreeg aangeboden. Ik kwam weer een beetje bij. Iedereen vertrok, het zat er op! Toen ik naar m’n auto liep, riep Fred me na: “hé Wim we gaan nog theedrinken met de prinses”. Om kort te gaan we kwamen in een met een gordijn afgesloten deel van de productiehal, waar een cateringbedrijf tafels en luxe stoelen had opgesteld, benevens een mooi vloerkleed. Een keurig geklede heer schonk thee op de juiste temperatuur met een overheerlijk koekjen
Nou zodoende dus.
Een jaartje later…. Telefoon….. Met Fred!! “zeg die boot gaat binnenkort onder de hefbrug door en passeert de Koninginnebrug.
Die schuit past precies drie cm. links en drie cm. rechts door de brug. Dat moeten we echt filmen hoor!
“Tuurlijk kom ik”was mijn reactie. Fred:”nou dan zie ik je aan de Nassaukade om twee uur”Hoe laat? Ja twee uur ‘snachts.
Fred filmde de totalen en ik zou voor de close-ups zorgen. Gelukkig hadden de NOS jongens voor schijnwerpers gezorgd, waar wij dankbaar gebruik van maakten. In een kwartiertje was het gepiept, wat een stuurmanskunst.
Om vijf uur dook ik mijn bed in en kwart over acht begon ik met mijn les.
